รฟท. ทำไมไม่ไปไหนซักที ?

หลายท่านคงเห็นภาพรถไฟไทยจอดเทียบกับรถไฟมาเลเซีย ที่สถานีรถไฟปาดังเบซาร์  จนเกิดกระแสวิจารณ์ถึงความด้อยพัฒนาของการรถไฟของประเทศไทย  เมื่อเปรียบเทียบกับประเทศเพื่อนบ้านที่มีศักยภาพทางเศรษฐกิจที่ใกล้เคียงกัน  ทั้ง ๆ ที่ รถไฟไทย นั้นเริ่มพัฒนาก่อนใครในภูมิภาคนี้

     รถไฟไทยตามรูปนั้น เป็นรถไฟที่ลากจูงด้วยหัวรถจักรเครื่องยนต์ดีเซล  มีความเร็วสูงสุดที่ 120 กิโลเมตรต่อชั่วโมง  แต่ในความเป็นจริงแล้วจะวิ่งเฉลี่ยไม่เกิน 90 กิโลเมตรต่อชั่วโมง  

     ส่วนรถไฟมาเลเซียตามรูปนั้นเป็นรถไฟระบบไฟฟ้า ที่มีความเร็วเฉลี่ย 150 กิโลเมตรต่อชั่วโมง  โดยรถไฟทั้งสองประเทศนั้นวิ่งบนรางขนาด 1 เมตรเท่ากัน

     เคยมีความพยายามพัฒนาการรถไฟไทย ที่ง่ายที่สุดคือ รถไฟรางคู่ ที่ดำริจะสร้างกันมานับสิบ ๆ ปี  แต่ก็ไม่ได้ทำเสียที  เพราะการเมืองไม่มีเสถียรภาพ  เปลี่ยนรัฐบาลบ่อย  ถ้าสร้างได้แล้วนั้นจะร่นระยะเวลาในการเดินทางจาก กทม. - นครสวรรค์ ได้นับชั่วโมงเลยทีเดียว(สำหรับรถไฟธรรมดา) 

     ส่วนการพัฒนาเป็นรถไฟความเร็วสูงนั้นก็เกือบจะได้ทำ  แต่สุดท้ายแล้วคงต้องให้ถนนลูกรังหมดไปเสียก่อน  ตามที่ศาลรัฐนูญได้กล่าวไว้(เมื่อไหร่จะได้สร้าง ?)   แม้รัฐบาลทหารชุดนี้ก็พยายามจะนำโครงการรถไฟความเร็วสูงมาดำเนินการ  แต่ก็ยังไม่เห็นความคืบหน้าแต่ประการใด  แล้วคำถามที่เคยมีว่า จะใช้เงินจากไหน , ความคุ้มค่า , ต้องเป็นหนี้กี่ชั่วอายุคน   คำถามเหล่านี้ไม่รู้ว่ายังคงอยู่หรือไม่  แล้วตกลงเราจะได้พัฒนารถไฟไทยกันเมื่อใด

     หรือจะเก็บไว้เป็นความวินเทจ เป็นมรดกโลกดี 555